เพิ่งลงจากรถทัวร์ ไปสัตหีบมา ไปทานข้าวกับแม่ ทำกับข้าวให้แม่ทาน ทำแกงเขียวหวาน กุ้งชุปแป้งทอด และแพนเค้ก ไม่ได้เอากล้องไปเลยไม่ได้เห็นของอร่อยกันเลย ( อร่อยจริงรึเปล่าก้อไม่รู้ดิ) 

ขานั่งรถกลับมาหลับ ๆ ตื่น ๆ ก้อคิดว่า เวลาปีนึงเนี้ยมันวิ่งผ่านไปเร็วเหลือเกิน เหลืออีกไม่กี่วัน จะสิ้นปีแล้วนะเนี้ย ..

ปีที่ผ่านมาเป็นปีที่หนักหนาที่สุดสำหรับชีวิตฉัน เสียใจที่สุดในชีวิตก้อในปีที่ผ่านมา .. เผชิญหน้ากับความสูญเสีย แต่ฉันก้อผ่านพ้นมันมาจนได้

และในปีนี้เช่นกันชีวิตฉันก้อพบจุดเปลี่ยนจุดสำคัญ ที่ทำให้อนาคตในวันข้างหน้ามันเป็นภาพลาง ๆ ที่ค่อย ๆ ชัดขึ้นสำหรับหลาย ๆ เรื่อง

แล้วในที่สุด อีกไม่กี่วันฉันก้อจะก้าวข้ามผ่านปีนี้ไปแล้ว ฉันสามารถผ่านวันเวลาแย่ ๆ ไปได้แล้วอีกปีนึง ... ด้วยความรู้สึกนี้นี่เอง ทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันอดทนจนผ่านมันมาได้ แล้วฉันก้อทำได้จริง ๆ

ด้วยความเชื่อว่าทุกวันจะต้องดีขึ้น ... แล้วความเชื่อนั้นทำให้ฉันมีวันนี้

และต่อแต่นี้ไป ... ฉันจะกล้าเผชิญกับวันแย่ ๆ มากขึ้น

เพราะฉันเรียนรู้วิธีที่จะอดทนและข้ามผ่านมันได้แล้ว

อย่างน้อย ๆ ฉันก้อเชื่อในกำลังใจ

และจุดหมายที่เราควรจะต้องรู้ว่าเราต้องอยู่เพื่อคนที่รักเรา

บางครั้ง..คนเราก้อเอาความรู้สึกของตัวเองตัดสินทุกอย่างไปหมด

หลงลืมที่จะมองหัวใจของคนข้างตัวไป

ต่อไปนี้ ... ฉันจะมองหัวใจของคนที่รักฉันเสมอ

ฉันมีความสุขที่ทำให้พวกเค้าเป็นสุข

มันเป็นความสุขที่ยั่งยืน และยาวนานกว่า

ความสุขที่ฉันเคยไคว่คว้ามาก่อนหน้านี้

บอกตรง ๆ ว่าวันนี้ รู้สึกว่าคุ้มที่ต้องเสียใจกับวันเวลาแย่ ๆ

ถ้าไม่เกิดเรื่องเหล่านั้น

ฉันคงไม่รู้สึกได้อย่างวันนี้

28 ธ.ค. 2546

เวลา 19:40 น.