หายไปหลายวัน เพราะต้องลงไปจัดการเรื่องงานศพของพ่อแบบกระทันหัน
พ่อเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นอะไรหนักขนาดจะต้องจากไปแบบนี้
หมอที่พ่อไปหาไม่เคยตรวจเจออะไรเลย

นอกจากบอกแค่ว่าเป็นโรคกระเพาะเท่านั้น
แต่อาการอาเจียนเป็นเลือด ถ่ายเป็นเลือด และซีดเหลือง ก็มีมาตลอดสองปีนี้
พ่อไม่เคยบอกสักคำว่าตัวเองป่วย ..

ได้แต่บอกว่าไม่เป็นไร เป็นแค่โรคกระเพาะ

จนครั้งสุดท้ายที่ไปโรงพยาบาลเดิมที่รักษา

หมอก็ยังไม่ทำอะไรนอกจากให้น้ำเกลือ
ท้ายสุดก็ย้าย รพ. เข้ามาที่ จ. ภูเก็ต 

หมอที่นี่ถึงได้ตรวจพบก้อนเนื้อขนาดเท่ากำมือ
หมอถึงบอกว่า ทำไมปล่อยให้มันใหญ่ขนาดนี้ และเป็นที่ลำไส้ใหญ่
หมอตัดสินใจผ่าตัดด่วน ปรากฎว่า ลำไส้ของพ่อไม่เหลือแล้ว แตกหมดแล้ว
หมอเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากบอกให้ทำใจ .. และหลังจากนั้นเพียงชั่วโมง
พ่อก็จากไป .. ก่อนสิ้นลม พ่อขอกระดาษกับปากกา

ไม่รู้ว่าจะเขียนอะไร แต่ก้อเขียนไม่ไหว
จากคำบอกเล่าของแม่บ้านโน้น บอกว่า พ่อเรียกหาลูกสาว

เพื่อนหลายคนบอกว่าฉันไม่เคยพูดถึงพ่อสักเท่าไหร่
ฉันอยู่กับพ่อน้อยมาก เพราะพ่อกับแม่ฉันแยกทางกันตั้งแต่ฉันแปดขวบ
จากนั้นฉันก็ไม่ได้อยู่กับพ่ออีก แต่ช่วงที่อยู่ด้วยกันในตอนเด็ก ก็พอจะมีอะไรให้จดจำกันได้บ้าง

ฉันได้นิสัยชอบเขียนบันทึกมาจากพ่อ พ่อฉันจะเขียนบันทึกประจำ
พ่อเป็นคนอารมณ์ดี เพื่อนเยอะ .. อันนี้ฉันก็คงจะได้รับมาด้วยอีกอย่าง

การลงไปพังงาของฉันครั้งนี้ คงจะเป็นการทำหน้าที่ลูกเป็นครั้งสุดท้าย
ฉันลงไปจัดการเรื่องงานศพ ทำบุญให้ครบทุกอย่าง

ทำพิธีเสร็จก้อนำกระดูกไปลอยปากอ่าว
เราไปลอยอังคารด้วยเรือลำที่พ่อนั่งประจำ
ฉันไปนอนที่บ้านพ่อ ตรงที่พ่อนอนครั้งสุดท้ายก่อนจะไป รพ.

ไม่มีคำอธิบายไหนจะบรรยายได้ดีว่าฉันรู้สึกแบบไหน อย่างไรกัน
มันพูดไม่ออก ร้องไม่ออก อึ้งจนทำอะไรไม่ถูก

ทุกคนที่โน้นรู้จักฉันทุกคน เพราะฉันเขียนจดหมายและส่งรูปไปให้พ่อที่โน้น
พ่อเอารูปไปอวดทุกคนทั่วไปหมด ว่าเนี้ยลูกสาวคนโตของลุง
นั่นเป็นสาเหตุให้ทุกคนเรียกฉันว่า "น้องยุ้ย" กันทั่วเมื่อฉันไปถึง

ตอนนี้ฉันต้องเป็นคนดำเนินเรื่องเอกสารต่าง ๆ ทางราชการทั้งหมด
ฉันได้แต่อธิฐานอยู่เสมอว่า ฉันต้องเข้มแข็ง เพราะน้องต้องมีหลัก
ฉันไม่เคยเป็นพี่ ไม่รู้ว่าการเป็นพี่ต้องทำอะไรยังงัย
แต่วันนี้ฉันรู้แต่ว่าฉันต้องจัดการทุกอย่างเพื่อให้น้องได้มีเงินเรียนหนังสือ
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ยังค้างคาของพ่อ..ฉันเข้าไปจัดการให้เรียบร้อย
และยกให้น้องไว้เรียนหนังสือ .. นั่นเป็นสมบัติที่มีค่าที่สุดที่พ่อคงอยากให้น้องมี

น้องสาวคนละแม่ของฉันเพิ่งเรียนอยู่ ป.6 ยังมีอะไรต้องเรียนรู้อีกมากมายนัก
ฉันก้อหวังแค่ว่า .. เค้าคงจะเลือกจะมีชีวิตที่ดี และรู้หน้าที่ของตัวเอง
ฉันก้อยินดีจะช่วยทุกอย่างเท่าที่ความสามารถของฉันจะมีแน่นอน

บางครั้งการอยู่ของใครบางคนอาจจะไม่มีความแตกต่างในทุก ๆ วัน
แต่ขอให้รู้ไว้ว่า การจากไป มันทิ้งความเปลี่ยนแปลง และความเข้มแข็งไว้ให้คนข้างหลังเสมอ

ฉันเป็นลูกทหาร
ฉันต้องอดทน และเข้มแข็ง
วันนี้ .. ฉันไม่ได้เป็นแค่ลูกของแม่ฉันคนเดียว
ฉันเป็นพี่ .. และเป็นลูกของแม่บ้านโน้นด้วยอีกคน
และที่สำคัญ ฉันเป็นลูกพ่อ

พ่อจะคุ้มครองให้ทุกอย่างมันผ่านพ้นไปด้วยดี .. ฉันเชื่อแบบนั้น

6 เม.ย. 2547

เวลา 21:23 น.