ฉันยื่นใบลาออกจากงาน .. มีผลกลางเดือนหน้า
หลังจากคิดและไตร่ตรองมาสักระยะแล้ว
จริง ๆ การยื่นใบลาออกจากที่นี่ไม่ใช่ความคิดครั้งแรก
ฉันคิดจะออกจากที่นี่มาสามครั้งแล้ว .. แต่ก็ไม่ได้ทำจนสำเร็จ

บอกตรง ๆ ว่าฉันรู้สึกโล่งอกกับหลาย ๆ อย่าง
อย่างน้อยก็พ้นจากสภาพแวดล้อมบางอย่างที่ฉันเคยอึดอัด
แต่วันนี้ฉันก็ไม่ได้อึดอัดกับเรื่องแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว
คงเพราะฉันตระหนักแล้วว่ามันคือเรื่องไม่จำเป็นต้องใส่ใจ
และฉันก็ตระหนักแล้วว่าคนบางจำพวกไม่มีความจำเป็นต้องแคร์

แต่ก็มีความรู้สึกใจหายกับอีกเดือนนึงข้างหน้าเหมือนกัน
เพราะฉันอยู่ที่นี่มาสองปี .. คุ้นเคยกับทุกอย่างที่นี่แล้ว
มันเป็นธรรมชาติของคนนั่นหละ .. พออยู่ตรงไหนนานก็ไม่อยากขยับ
แต่สำหรับการขยับครั้งนี้ .. ฉันคิดว่าฉันควรจะต้องขยับ
ฉันทำคิดอยู่หลายตลบระหว่างความคุ้นคุย กับ ความมั่นคง

บริษัทใหม่ที่ฉันจะไปแลดูว่าจะมั่นคงกว่า
และมีลู่ทางจะก้าวหน้าและเติบโตได้มากกว่าที่นี่
ขนาดขององค์กรมีพนักงานมากว่าที่นี่ถึงสี่เท่าตัว
ฉันคิดว่า .. ฉันเลือกความมั่นคงให้ครอบครัวของฉัน
และอายุขนาดนี้ .. ถ้าไม่รีบขยับ ถ้าช้ากว่านี้ก็คงลำบาก

ฉันจะรักษามิตรภาพดี ๆ กับคนที่นี่ไว้
ฉันมีกลุ่มคนที่ฉันเลือกจะรักษาไว้อยู่แล้ว
ส่วนคนที่ไม่จำเป็นต้องรักษาก็ถือว่าดีแล้วที่ฉันห่างออกไป
แต่ฉันก็คิดแล้วว่า ฉันก็อาจจะไปเจอคนจำพวกนี้ในที่ใหม่
อย่างน้อยฉันก็มีภูมิคุ้มกันมามากพอแล้วจากที่นี่

คนบางประเภทคบยาก
คนบางประเภทเลือกไม่คบจะดีกว่า
แต่คนบางประเภทคบกันได้นานโดยที่ไม่มีอะไรที่รู้สึกยาก
ท้ายสุดฉันว่ามันอยู่ที่ ความเข้ากันได้
และการเปิดใจที่จะยอมรับด้วยเหมือนกัน
ฉันรู้สึกว่าคนหลายคนตัดสินคนอื่นจากสิ่งที่ตัวเองรับรู้มา
แต่ไม่เลือกที่จะรู้จักเค้าก่อนที่จะตัดสินความเป็นเค้า

ก็ดีนะ .. ฉันว่า
จะได้รู้ว่าใครที่อยากจะรู้สึกเราจริง ๆ
และมีการเปิดใจในการที่จะสัมผัสใครสักคนอย่างมีเหตุมีผล
มิตรภาพที่ดี จริง ๆ มันไม่วุ่นวายนักหรอก
ถ้าจะทำให้มันง่าย มันก็จะง่ายไปเอง

ฉันถึงพยายามจะทำให้มันง่าย
และคนที่คบ ๆ กันอยู่ทุกวันก็คงจะมีความคิดที่ไม่ต่างกัน
ถึงได้คบกันมาได้ แบบง่าย ๆ ไม่ซับซ้อนจนถึงวันนี้

11 มี.ค. 2548

 เวลา 23:26 น.