หลายคนถามกันไม่ขาดสาย ว่าเมื่อไหร่จะมีลูก
ยังไม่มีแผนเรื่องนี้เลยค่ะทุกคน ..
แต่คุยกันทุกวันเลยนะ .. ว่าจะมีเมื่อไหร่ดีนะ
วันนี้อยู่ ๆ ปอก็บอกว่า เรารีบมีลูกกันดีกว่ามั๊ย
เพราะถ้าใครคนนึงเป็นอะไรไป อีกคนนึงยังมีลูกอยู่ด้วย
ฉันก็อึ้งไปนิดนึงนะ .. ที่อึ้งเพราะฉันก็แอบคิดแบบนี้เหมือนกัน

เพราะเราก็มีกันแค่สองคน .. พี่น้องฉันก็ไม่มี
ส่วนปอ พี่สาวปอก็มีครอบครัวแยกกันไปหมดแล้ว
ก็เหมือนว่าเราสองคนอยู่กันเองแค่เนี้ย ..

แต่ตอนนี้ที่ยังคิดไม่ออกเรื่องมีลูกเพราะว่า
เราสองคนไม่มีใครอยากอยู่ใน กรุงเทพสักคน
แล้วก็ยังหาโซลูชั่นในการลงหลักปักฐานไม่ได้
เพราะถ้าจะอยู่ต่างจังหวัด เราก็คงต้องไปปลูกบ้านใหม่ที่โน้น
คงเลือกไปอยู่สัตหีบ .. เพราะจะได้ดูแลแม่ของไปพร้อมกันด้วย

เราสองคนก็เลยตกลงกันว่า .. ขอเวลาหนึ่งปีเต็ม
ในการเก็บเงินสำหรับทำทุน เพื่อจะไปอยู่ที่สัตหีบ
พร้อมกับเตรียมมองหางานที่พอจะไปทำอะไรทางโน้นกันได้

แต่นี่คือแผนการ ณ วันนี้นะ
พักนี้รู้สึกว่า .. ความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นได้เสมอ
ก็คิดเผื่อไว้..แต่ในรายละเอียดก็คงจะต้องดูไปเป็นระยะ ๆ

ตอนนี้ก็ขอเห่อลูกคนอื่นไปก่อนแล้วกัน
ยิ่งพักนี้ชอบดูโฆณษาที่มีเด็ก ๆ มาออกความคิดเห็น
ยิ่งทำให้ปออยากมีลูกมากขึ้นเรื่อย ๆ ..
ส่วนฉันเห็นลูกแอนก็ทำให้อยากมีเหมือนกัน

แต่ความอยากมีอยากเดียว .. ไม่ใช่ปัจจัยหลักในการจะมีลูก
เพราะการมีลูกไม่ใช่เรื่องเล็ก .. ชีวิตอีกหนึ่งชีวิตเชียวนะ
ฉันเคยปรึกษาแม่เรื่องนี้เหมือนกัน
ฉันมีความคิดส่วนนึงว่า การเลี้ยงคนสักคนให้เป็นคนดีไม่ง่ายเลย
จึงทำให้ฉันมีความคิดว่า .. ถ้าเลี้ยงให้ดีไม่ได้ จะไม่มีดีกว่ามั๊ย

แม่ตอบมาคำเดียวว่า .. แค่เราทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีให้ได้
ลูกจะไปมองใคร .. ถ้าเราทำให้ลูกเห็นว่า

เราเลี้ยงเค้าด้วยหัวใจและความตั้งใจ
เลี้ยงลูกด้วยหัวใจ .. ไม่ยากหรอก
แม่บอกว่าไม่ได้เรียนสูง .. ไม่ได้มีอะไรมากมาย แต่ก็เลี้ยงลูกมาได้
ฉันมีพร้อมกว่าแม่สมัยนั้นเยอะ .. ทำไมจึงคิดว่ายากหละ ..

16 มี.ค. 2548

เวลา 22:41 น.