พอใจในความแตกต่างอย่างเป็นสุข
เรื่องที่คุยกันก่อนนอนวันนี้ น่าสนใจ ลูกถามว่า ทำไมเราไม่ไปเที่ยวต่างประเทศกันบ้างแม่ มีเพื่อนถามว่าเคยไปประเทศไหนมาบ้าง มีหนูคนเดียวที่ไม่เคยไปประเทศไหนเลย … หนูก็อยากไปเหมือนกันนะแม่
เลยคุยกันยาวเลย … ลูกอยากไป เป็นเรื่องธรรมดา เราเป็นแม่ มีหน้าที่คอยสอนให้ลูกเข้าใจ คำว่า จำเป็น และต้องรู้จักกำลังของตัวเอง
เพื่อน ๆ ที่ถาม เขาไม่ได้ผิดที่ถาม เรานี่แหละลูกที่ต้องเรียนรู้กลไกที่จะจัดการกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น
เป็นลูกแม่ … ต้องอดทนหน่อยนะ เพราะแม่จะสอนให้หนูรู้จักคุณค่าของสิ่งที่มี และมีความสุขกับสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้น มากกว่าโหยหา สิ่งที่เรายังไม่มี และยังไม่จำเป็นต้องมี
แม่ถามว่า หนูใช้เวลากี่เดือนที่จะเก็บเงินให้ได้ 3,000 แล้วเราไปเรียนศิลปะวันอาทิตย์ที่หนูอยากเรียน คิดอยู่พักนึง ตอบแม่กลับมาว่า 10 เดือน
แม่ถามต่อว่า ถ้าไปเที่ยวต่างประเทศต้องใช้เงิน 60,000 หนูจะต้องเก็บนานแค่ไหน การไปเที่ยวแต่ละครั้ง มันมีค่าใช้จ่ายมากมายนะ คิดง่าย ๆ เงิน 60,000 ถ้าจ่ายค่าเทอมนี่ เรียนได้เกือบปีนะลูก เรายังไม่มีเงินเหลือที่จะใช่จ่ายในเรื่องไม่จำเป็นมากมายขนาดนั้น
และแม่ก็ไม่คิดจะเป็นหนี้เพราะการไปเที่ยวนะ แม่ว่ามันไม่ควรเลย
เริ่มเข้าใจขึ้นในแบบที่โตกว่าแต่ก่อน เราห้ามไม่ให้ลูกอยาก ไม่ได้หรอกนะคะ อย่าไปโกรธที่เขาอยากได้ในสิ่งที่เราให้ไม่ได้ แค่ค่อย ๆ ชี้ให้เขารู้จักแยกแยะ สอนให้คิด โตขึ้น หาเงินได้เอง จะได้รู้จักคิดก่อนใช้ ไม่ใช่เห็นใครมีอะไร ก็อยากมีแบบเขา โดยไม่ดูกำลังตัวเอง
แม่ยุ้ยบอกลูกเลยว่า เราไม่ได้มีมากมาย เราต้องใช้จ่ายอย่างพอเพียงนะ เหมือนที่ในหลวง ร.๙ ท่านสอนเรา คนเราไม่ใช่ว่าจะมีความสุข ที่ได้ทุกอย่างหรอกลูก แต่เมื่อไหร่ ที่เรารู้จักพอใจ ในสิ่งที่เรามี นั่นแหละสุขจริง ๆ เรามีเท่านี้ เราก็อยู่ในแบบที่เรามีนะลูก
คงคิดออก … บอกแม่ว่า หนูเก็บเงินไว้เรียนศิลปะ 20 ครั้งดีกว่าแม่
#แม่ยุ้ยThePlatuStory