ช้าบ้างก็ได้

ปลาทูน้อย ลูกแม่

ลูกรู้ไหมจ๊ะ ว่าชีวิตวัยเด็กของเรา อยู่ในยุคที่ต่างกันมาก
ลูกเกิดมาในยุค เปิดปุ๊ปติดปั๊บ
อะไรก็ถูกพัฒนาเอาใจคน ให้รวดเร็วทันใจไปเสียหมด
อยากจะได้ อยากจะมีอะไร ก็ รูดปี๊ด รูดปี๊ด
ทุกอย่างถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้รวดเร็ว ทันใจไปหมด

สมัยแม่เหรอ .. การ์ตูนนี่มีแต่หลังข่าวนะลูก
ไม่ได้มีมาให้ดูทั้งวัน กันยกช่องแบบทุกวันนี้
อยากจะได้อะไร เก็บเงินกันไปซิ ครบแล้วค่อยซื้อ
ไม่มีจะมาใช้จ่ายก่อน แล้วค่อย ผ่อนทีหลังแบบนี้

วิถีของผู้คนเปลี่ยนไป สังคมก็เปลี่ยนไป
เด็กเด๊่ยวนี้ เติบโตมากับความทันใจ และต้องทันสมัย
เลยทำให้ความธรรมดาในชีวิตหายไปโดยสิ้นเชิง

รอไม่เป็น คือสิ่งแรกที่สัมผัสได้จากคนยุคนี้
ดังนั้น ลูกจงเข้าใจไว้เถิดว่า ทำไมแม่ถึงสอนให้ลูกรอให้เป็น
เพราะการรอคอย เป็นสิ่งที่จะช่วยฝึกใจเรา
รอคอยอย่างสงบและมีสติให้เป็น แล้วเราจะอดทนเป็น
สิ่งที่ตามมาคือ คุณค่าของสิ่งที่เรารอจะมีความหมายมากขึ้น

ชีวิตคนเรา ไม่จำเป็นต้องเร็วไปเสียทุกอย่างหรอกลูกรัก
ช้าบ้างก็ไม่ผิด รอบ้างก็ไม่แปลก
หลาย ๆ อย่าง จะดีที่สุดเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม
ถ้าใจเร็ว อยากได้ไว ก็ไม่ได้ของที่ดีตามเวลาที่เหมาะสมก็เท่านั้น

แล้วเราไม่จำเป็นต้องเป็น “รวดเร็ว” ในทุกเรื่องก็ได้
เพราะการกระทำหลายอย่าง ต้องใช้ความ ประณีต
ค่อย ๆ ทำ ค่อย ๆ กล่อมเกลา ถึงจะละเอียด ครบถ้วน

ทิ้งจอการ์ตูน มือรูดเกมส์ ไปจับดิน คลุกทรายบ้างก็ดี
เพราะเทคโนโลยีทำให้เราห่างจากธรรมชาติไปโดยไม่รู้ตัว
การสัมผัส กับธรรมชาติโดยตรง สร้างประสบการณ์ให้จำกันไปอีกยาว
แต่การจิ้ม ๆ รูด ๆ เพื่อสร้างสิ่งต่าง ๆ ในจอ มันต่างกัน
ไม่ได้ดั่งใจ ก็รื้อกระดานทำใหม่อีกกี่ครั้งก็ได้
นี่ไง .. ความพยายามถึงได้ลดลง ลดลง
ความระมัดระวัง ก็ค่อย ๆ น้อยลงไปด้วย

อยู่นิ่ง ๆ ให้สายลมปะทะหน้าบ้างลูกเอ๊ย
หยุดอยู่กับที่ แล้วลองมองไปรอบตัว
ลูกจะเห็นชีวิตที่วุ่นวาย มากมายรอบตัว
บางที .. เราอาจจะได้คิดอะไรในมุมมองที่่ต่างออกไปก็ได้

หากการ “ช้า” ของเรา มันเพิ่มคุณค่าในชีวิต
แม่ว่า เราไม่จำเป็นต้องเร็วก็ได้นะ
ค่อย ๆ ก้าว ค่อย ๆ ขยับไปตามจังหวะที่เรารู้สึกว่ามั่นคง
นั่นหละ พอ แล้ว ที่เหลือก็อยู่ที่ตัวลูกเอง
จะต้องหาจังหวะที่ ช้าพอเหมาะ และเร็วพอดีให้ตัวเอง

รักหนูเหลือเกิน

แม่ยุ้ย