ฉันไม่ได้นั่งอ่านหนังสือนานมากแล้ว
คงด้วยเพราะหมดเวลาไปกับอย่างอื่นจนหมด
วันนี้ไปเดินร้านหนังสือ เห็นหนังสืออยากอ่าน
หยิบ สาวสุดเซอร์กับโปรแกรมเมอร์ปากร้าย กลับมา

ฉันไม่ได้ทิ้งตัวเองให้จมอยู่กับหนังสือแบบนี้มานานจริง ๆ
คืนนั้นฉันอ่านเล่มนี้ตั้งแต่สองทุ่มยันตีหนึ่งกว่า
ฉันอ่านรวดเดียวเกือบจบเล่ม เหลือแค่ไม่กี่สิบหน้า
ถ้ามันไม่ดึกมาก ฉันคงอ่านรวดเดียวจบ

เวลาที่ฉันอ่านหนังสือ ฉันจะเงียบไปเลย
เลยทำให้คนข้าง ๆ รู้สึกเหงาได้พอสมควร
แต่ทำงัยได้ .. ก็อยากจะอ่านนินา

ฉันอ่านที่เหลือจนจบตอนที่ไปรอระหว่างล้างรถ
ปอกลับพยายามชวนคุยไม่หยุด
ฉันก็เลยบอกว่าเดี๋ยวก่อนได้รึเปล่า
ขออ่านอีกนิดเดียวจะจบแล้ว เล่นเอาปอหน้าหงิกไปเลย

ตกลงล้างรถยังไม่ทันเสร็จ หนังสือก็จบ
ฉันปอบอกว่า เดี๋ยวตอนขับรถกลับจะเล่าให้ฟัง
ปอก็แสดงทีท่าว่าอยากจะรู้
คงจะด้วยเหตุผลว่ามันสนุกตรงไหนกันนะ
ฉันถึงได้นั่งอ่านได้รวดเดียวขนาดนั้น

ตกลงฉันใช้เวลาเล่าให้ปอฟังนานกว่าที่อ่านเองอีก
การอ่านนิยายรักเนี้ย .. ทำให้เรายิ้มได้จริง  ๆ นะ
ทีแรกปอเห็นฉันถือหนังสือเล่มนี้กลับบ้าน
ปอบอกว่า ฉันไม่ได้ปากร้ายนะเธอ
อ่ะนะ !! คนเมามักบอกว่าตัวเองไม่เมา ฉันใด
เรื่องนี้ก็อธิบายด้วยทฤษฎีเดียวกัน ฉันนั้น

13 ส.ค. 2547

 เวลา 10:50 น.