มีหลายคนทักว่า ไปทำอะไรมา หน้าตาหมองคล้ำ
ฉันก็ตอบกลับไปว่า โดนของ น่ะพักนี้
ของที่โดนเนี้ย ของใหญ่เสียด้วย
มีงานโปรเจคใหญ่เข้ามาติด ๆ กันสองงาน
เล่นเอานอนวันละไม่กี่ชั่วโมงมาครึ่งเดือนได้แล้ว
แล้วที่สำคัญคือ มีชีวิตดำรงอยู่ได้ด้วยกาแฟ
แค่เนี้ยก็ทำให้หน้าตาเหมือนโดนน้ำมันพรายดีดใส่แล้ว

เมื่อคืนก็กลับถึงห้องห้าทุ่มกว่า
ปอก็มานั่งรอทุกวัน .. จนจะเป็นพนักงานบริษัทเราไปแล้ว
วันนี้ปอไม่สบาย ไข้ขึ้น คงเพราะเมื่อคืนกลับบ้านเปียกฝน
แล้วก็ต้องนอนดึกตามฉันไปด้วย น่าเห็นใจจัง

วันนี้ฉันก็ยังคงมานั่งทำงานด้วยอาการเบลอ ๆ
สิ่งทีรู้สึกได้คือ ทำไมวันศุกร์มันมาถึงเร็วจัง
แต่กระนั้นก็ไม่มีผลอะไรเพราะต้องหอบงานไปทำบ้าน
วันหยุดที่ผ่านมาก็เอางานกลับไปนั่งทำงานที่บ้านแม่

พักนี้รู้สึกถึงความตึงเครียดนอกเหนือจากเรื่องงาน
รอบ ๆ ตัวฉันมีปัญหาของเพื่อนร่วมงานลอยอยู่
แต่รู้สึกโชคดีว่าตอนนี้ฉันไม่มีปัญหากับใคร
แต่ก็รู้สึกเห็นใจสำหรับคนที่มีปัญหาอยู่ตอนนี้

บางครั้งฉันรู้สึกว่า การแก้ปัญหาที่จะดีกับทุกฝ่ายคือ
การยอมรับ และ ปรับเข้าหากันมากขึ้น
ไม่ใช่การคิดว่า จะออก หรือ อยากจะให้อีกฝ่ายหนึ่งออก
องค์กรคงไม่อยากจะเสียใครไปสักคนนึงหรอกในภาวะนี้
แต่จะทำยังงัยให้อยู่ด้วยกันได้มากกว่า

ฉันก็ได้แต่รับฟัง กับช่วยคุยกับพี่เค้าได้บ้าง
บางทีก็รับฟังคำบ่นเพื่อการระบายของทั้งสองฝ่าย
มันทำให้ฉันตระหนักอย่างนึงว่า
ถ้าคนเรายึดความเป็นตัวเอง น้อยลงกว่านี้ โลกคงสงบสุขมากขึ้น ..

หรือไม่ ทำไมไม่ทำแบบที่พระสงฆ์ทำกัน
ปาวรนาตนน่ะ .. แต่ต้องมีการเปิดใจจริง ๆ นะ
และต้องปรับให้ยอมรับกันได้จริง ๆ ด้วย ถึงแม้จะไม่ทั้งหมด
อย่างน้อย ๆ สักเสี้ยวนึงก็ยังดี

โชคดีของฉันแล้วที่รอดพ้นวงจรปัญหาแบบนี้มาได้

19 ส.ค. 2547

เวลา 13:17 น.