เริ่มกลับมางานเยอะอีกแล้ว หรือว่าจริง ๆ ก็เยอะอยู่ตลอดนั่นหละ
เลยทำให้พักนี้ต้องทำงานจนค่ำเสียเกือบทุกวัน
ตอนนี้มีความรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยและเพลียกับการเจอปัญหานะ
และก็ท้อใจกับปัญหาที่แก้ไม่ได้
ปัญหาที่แก้ไม่ได้แล้วทำให้ท้อใจคือ
ปัญหาทีเกิดจากภูมิต้านทานความเห็นแต่ตัวของคนที่ต้องทำงานด้วย
ผลประโยชน์มักจะสวนทางกับคำว่าพอเสมอ

วันนี้ได้นั่งอ่านเตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัวตอนพักกลางวัน
แล้วรู้สึกว่า คนเราคิดจะเอาเข้าตัวได้อย่างไม่ต้องแนะนำจริง ๆ เลย
ในทางกลับกัน การที่จะรู้จักการให้ ต้องมีการพร่ำบอกและพร่ำสอนกันน่าดู
แต่..คนบางกลุ่มก็ยังโชคดีที่ ซึมซับคำพร่ำสอนในเรื่องของการรู้จักให้
คนบางจำพวก ... ไม่เห็นแม้แต่คุณค่าของความสุขที่ได้ให้
เพราะเค้าหวังที่จะเสพสุขจากความสุขในมุมของการรับเป็นอย่างเดียวเท่านั้น

==========

ได้คุยกับพี่คนนึงที่ออฟฟิต ซึ่งพี่คนนี้ศรัทธาใน เชกรูวารา (ไม่รู้เขียนถูกไหม)
นั่งถกกันเรื่อง การรักษาศีล .. คุยกันไปคุยกันมา ก็ขำอ่ะนะ
เพราะมันคนละเส้นทางกันเลย ..
พี่เค้าถามว่ายุ้ยรักษาศีลได้กี่ข้อ .. ก็นั่งนับนิ้วกันเลยทีละข้อ
ฆ่าสัตว์รึเปล่า .. พี่ว่ายุ้ยต้องตบยุง เหยียบมดบ้างหละ
ยุ้ยเอาของผู้อื่นมาเป็นของเราบ้างไหม ..
พี่ว่ายุ้ยน่ะ เอานมวัวมากินน่ะ วัวยกให้ยุ้ยแล้วเหรอ หรือว่ายุ้ยเอาไข่มากินน่ะขโมยลูกเค้ามานะ
ผิดลูกผิดเมียคนอื่นรึเปล่า ข้อนี้..ยุ้ยตอบอย่างมั่นใจว่า ยุ้ยไม่เคยแน่ ๆ
ข้อมุสา ฯ เนี้ย ไม่สามารถทำได้เพราะออกไปหาลูกค้าทีไร ข้อนี้ขาดสะบั้นทุกที
ข้อสุดท้าย ท้ายสุดเนี้ย .. ถ้าไม่มีงานสังสรรค์ ก็ทำได้นะ

คือว่า ยุ้ยไม่เคยได้นึกถึงเรื่องการขโมยนมมาจากวัว
และการขโมยลูกของไก่มากินเลยนะเนี้ย
ฟังแล้ว .. เออว่ะพี่ ..
ยุ้ยว่าพี่น่าจะไปรบด้วยใจแบบเชกรูวารานะ..พี่คิดได้แบบเนี้ย ..
แต่พี่หนึ่งตบท้ายได้ถูกใจยุ้ยมาก .. เชกรูวาราน่ะ รบด้วยใจนะยุ้ย

ยุ้ยก็พยายามจะเข้าใกล้ศีลด้วยใจค่ะพี่หนึ่ง

19 ต.ค. 2547

เวลา 13:04 น.