กิจกรรมในชีวิตของเราสองคนเยอะขึ้น
ฉันมีตารางต้องออกกำลังกายวันละชั่วโมง
เธอมีงานใหม่ให้ทำหลังเลิกงาน

เรายังกลับบ้านพร้อมกันทุกวัน
แต่เช้าเราต่างคนต่างไป เพราะเธอตื่นเช้า
ฉันยังไม่ตื่นเลยตอนที่เธอออกไปทำงาน

เราจะมีเวลาเดินคุยกันทุกเย็น
ระหว่างทางจากอโศกไปรัชดา
ทำไมเราไม่นั่งรถน่ะเหรอ
เพราะเวลาตรงนี้เหมือนเวลาคุยกันในแต่ละวัน
ถ้าวันไหนนั่งรถเราก้ออาจจะคุยกันได้น้อยลง
หรือถ้ารถติดมาก ๆ เราก้อจะคุยกันนานขึ้น ก้อมี

นี่เป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ฉันรอกลับบ้านพร้อมเธอ
เพราะถ้าฉันกลับบ้านก่อน ฉันหลับก่อนแน่นอน
ทุกวันนี้เราดูทีวีด้วยกันน้อยลงมาก ๆ
เพราะกลับมาตอนเย็นเธอก้อนั่งโม่เว็บที่เรากำลังจะทำด้วยกัน

ฉันอยากจะทำเว็บ แต่ไม่มีปัญญาทำเอง
หันไปก้อเห็นแต่เธอ .. ทำให้ทีดิปอ
แล้วฉันก้อเป็นคนเลือกสี .. ออกแบบ ออกความคิดเห็น
คุมเนื้อหาและหัวข้อต่าง ๆ ในเว็บ
แหล่งข้อมูลสำหรับเว็บนี้มีจากแอนอีกคน

ตอนนี้ปอทุ่มเวลาหลังเลิกงานไปทำเว็บนี้จนหมด
ส่วนฉันก้อออกกำลังกายไป ดูละครไป
เสร็จจากออกกำลังกายก้อนั่งเขียนเนื้อหาในเว็บ

กลายเป็นว่าเราสองคนใช้ชีวิตในพื้นที่ 28 ตร.ม.
ด้วยงานอดิเรกสิ่งเดียวกัน แต่แบ่งกันทำ
ต่างคนต่างทำสิ่งที่ตัวเองทำได้
แทบจะไม่ได้คุยกันเรื่องอื่นเลย

กำลังจะบอกว่า .. ไม่จำเป็นต้องคุยกันมากมาย
แต่ฉันก้อยังรู้สึกได้ว่า ยังมีเธอ
คือว่า ขอแค่มีมือเธอมาลูบหัวตอนฉันหลับ
มีเธอปลุกให้ลุกไปทำงานตอนเช้า
ถึงจะไม่ต้องคุยกันมากมาย ก้อรู้สึกดีไม่น้อยลงเลย

เช้านี้ฉันจะกินแบรนด์ก่อนมาทำงาน
แต่เปิดฝาขวดไม่ได้ .. แกะไม่ออก
สรุปคือไม่ได้กิน ... เพราะไม่มีเธอเปิดฝาให้

ฉันว่าบางที การมีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ แบบนี้
มันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกจริง ๆ
นับวันเรายิ่งกลายเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันมากขึ้น

ดีใจที่มีเธอ

18 มิ.ย. 2547

 เวลา 10:24 น.