ไม่ได้คิดอะไรเรื่องอื่นเลยพักนี้
ไม่ค่อยได้อัพเดทไดอารี่อีกด้วย
แถมยังไม่ค่อยได้คุย MSN กับใครสักเท่าไหร่เหมือนกัน

คงเพราะเริ่มจะต้องคิดโน้นเตรียมนี่เกี่ยวกับงานแต่ง
เริ่มต้องลงรายละเอียดมากขึ้นแล้ว
ตอนนี้วัน ๆ ก็นั่งนับโต๊ะจีน ว่าตกลงจะต้องใช้สักกี่โต๊ะ
ไป ๆ มา ๆ งานที่ฉันคิดว่าคงมีแค่คนสนิทและญาติผู้ใหญ่
ตอนนี้กลายเป็นงานประเพณีประจำปีไปแล้ว เหอะ ๆ
ประชาชนมากหน้าหลายตา..ต้องเชิญให้ทั่วถึง
เพราะงานนี้ไม่ได้จัดเพื่อเราสองคน
เป็นการจัดเพื่อหน้าตาของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย
ฉันเชื่อว่าแขกบางคนยังไม่เคยเห็นหน้าฉันมาก่อนเสียด้วยซ้ำ

การกำหนดจำนวนแขกให้ใกล้เคียงความจริงมากที่สุด
แขกจะรู้สึกประทับหรือไม่ประทับใจก็ตรงเนี้ยหละ
ถ้าเรามีที่ทางต้อนรับได้เพียงพอก็คงจะรอดตัวไป
แต่มันเป็นเรื่องที่ยากที่สุดเลยนะ..

ช่วงนี้ฉันเริ่มต้องลาพักร้อนบ่อยขึ้น
บ่อยจนหัวหน้าเอ่ยปากบ่นเลยนะ..ขอบอก
อาทิตย์หน้าลาสองวัน วันจันทร์ กับ วันศุกร์
วันจันทร์หน้าต้องไปเดินพาหุรัด ไปซื้อชุดให้ flower girl
และวันศุกร์ต้องไปวัดตัวตัดชุดแต่งงาน และไปงานแต่งคนอื่นต่อ

ฉันว่า..ความคิดของเราสองคนคือไม่อยากให้ทุกอย่างมันใหญ่โต
แต่ท้ายที่สุดเราก็ต้องยอมทำตามดำริของผู้ใหญ่
ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะว่า มันจะออกมาในรูปแบบนี้
แต่วันนี้ฉันเริ่มเข้าใจแล้วว่า .. เรื่องของคนสองคนน่ะ มีขอบเขต
ส่วนเรื่องของสองครอบครัวน่ะ คือสิ่งที่เราต้องยอมเข้าใจ
บางทีเราก็ต้องยอม..เพื่อให้เกิดความราบรื่น

การจะเริ่มเป็นภรรยาเนี้ย .. คงต้องหนักแน่นให้มาก ๆ
คงจะเป็นฟีเจอร์บังคับที่จำเป็นต้องทำให้ได้ หนักแน่นให้มาก ๆ
เพราะไม่ว่าจะกระแส หรือ คำแนะนำ คือสิ่งที่เราต้องรับฟัง
แต่เราก็ควรจะเลือกปฎิบัติตามด้วยเหตุผล และความเข้าใจในเราสองคน

ว่าที่ภรรยามือใหม่อย่างฉัน
คงต้องเริ่มหาหินมาถ่วงให้ตัวเองหนัก ๆ กว่านี้แล้วหละ

4 พ.ย. 2547

เวลา 08:38 น.