กว่าจะได้เตรียมงานแต่งงาน .. ผ่านอะไรมาก็เยอะนะ
เราสองคนไม่ได้ใช้เวลาทำความรู้สึกกันแค่ ปีหรือสองปี
กว่าที่เราจะรู้สึกผูกพันกันได้นั้น .. ไม่ใช่แค่มองตาหรือส่งยิ้ม

เราเคียงข้างกันเกือบทุกสถานการณ์
ไม่ว่าจะดีใจ สูญเสีย หรือการอยู่ท่ามกลางปัญหา
ฉันกล้าที่จะพูดได้เต็มปากและเต็มใจเลยว่า
มันไม่ง่ายเลยที่จะได้ตัดสินใจแต่งงาน

ความรักของเราไม่ได้ก่อขึ้นด้วย ... ความพร้อม
เราเริ่มต้นมาด้วยกันตั้งแต่ยังไม่มีอะไรเลยสักอย่าง
มีแต่หนังสือกับจักรยาน สมัยเรียนที่บางมด
ตอนนั้นยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า ฉันจะทำงานได้เงินเดือนกี่บาท
หรือว่าเธอจะมีเงินซื้อรถให้ฉันนั่งที่ดีกว่าจักรยานสีแดงของเรามั๊ย

อาจจะมีบ้าง .. สำหรับความขัดแย้งระหว่างการเรียนรู้
ไม่ว่าสถานะไหนก็คงจะต้องเจอกับความขัดแย้ง
เราสองคนขัดแย้งกันชนิดถึงที่สุดมาแล้ว ..
ทำให้เราเห็นบทบาทของการไม่ยอมกันอย่างถึงที่สุดแล้ว
และเราก็เรียนรู้ที่จะหาวิธีที่จะกลับมาบรรจบกันได้ในที่สุด

วันนี้ .. ฉันรู้สึกได้เสมอว่า
ไม่ว่าจะเจอเรื่องราวเลวร้ายสักแค่ไหน ..
สิ่งที่ฉันจะตระหนักคือ ความรัก ที่เรามีมันยิ่งใหญ่กว่าทุกอย่าง
ไม่ว่าใครจะพูดถึงที่มาของความเป็นเราอย่างไร
หรือว่าใครจะมองเราว่าอย่างไร .. ฉันไม่แคร์
เพราะฉันทำทุกอย่างตามขนบธรรมเนียม และตามขั้นตอน
ฉันรู้จักการรอคอยเวลาที่เหมาะสม .. และเฝ้ารออย่างมีสติ

ทุกวันนี้ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย รับรู้กับการแต่งงานของเราสองคนที่จะเกิดขึ้น
ทั้งสองบ้าน .. ต้อนรับเราทั้งคู่ในฐานะ ลูกหลาน หรือพี่น้อง
ถึงจะมีความแตกต่างกันบ้างระหว่างสองบ้าน ก็เป็นเรื่องธรรมดา
แต่ความรักของเราสองคนที่มีจะเป็นตัวเชื่อมสองบ้านเข้าด้วยกันได้
ฉันและปอเชื่อมั่นแบบนั้น .. และจะตั้งใจทำให้ได้ด้วย

เพราะความรัก และ ความผูกพันจริง ๆ ที่ทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน
และเราจะไม่หยุดรักกันแค่นี้
ฉันจะสร้างความรักให้อบอวนอยู่ในทุกซอกทุกมุมที่มีเราอยู่
เพราะฉันคิดว่า อุ่นไอรักที่วนอยู่รอบตัวเรา
จะทำให้เราผูกพันกันยิ่งขึ้นในทุกวัน

15 พ.ย. 2547

เวลา 22:17 น.