เราก้อมีกันแค่สองคน ...
มีใครเป็นอะไรสักคน อีกคนก้อต้องคอยดูแล
หาข้าว หาน้ำให้กิน
คอยบังคับให้กินยา คอยลากไปหาหมอ

กลางค่ำกลางคืน ไข้ขึ้นก้อต้องคอยลุกมาแตะหัววัดไข้กัน
อีกคนเป็นหวัด อีกคนก้อนอนฟังเสียงไอ
เธอเป็นหวัด .. อดกินน้ำเย็น
ฉันกินแทนให้ได้เสมอ .. อิอิ

ยาทุกอย่างฉันประเคนหาให้เธอหมด
ฉันต้มยาขมให้เธอกิน ..
ฉันหาฟ้าทะลายโจรให้เธอกิน
ฉันพาเธอไปหาหมอกินยาฝรั่ง
เภสัชกรนานาชาติร่วมมือกันก้องานนี้หละ
แต่ทำไมเธอยังไม่หายเสียทีนะ ..

คือว่าถ้าไม่รีบหาย คนเฝ้าไข้จะป่วยตามแล้วนะ
คือว่าหายเสียทีเหอะนะ ... ฉันอยากกินไอติม
ไม่อยากกินให้เธอดู เห็นใจ

ท้ายที่สุดชีวิตคู่มันก้อวัดกันตรงการใส่ใจ
ห่วงกันไม่ว่าจะเป็นแค่หวัดหรือเป็นมากกว่านั้น
จะบอกว่า แค่ไอหรือกินข้าวน้อยกว่าปกติก้อต้องถามไถ่กันแล้ว

บางทีเรื่องเล็ก ๆ น้อย  ๆ มันก้อเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการอยู่ร่วมกัน
ไม่ควรมองข้ามและไม่ควรละเลยจริง ๆ

เราอาจจะรู้สึกว่ามันมีอะไรต้องใส่ใจเยอะกว่าอยู่คนเดียว
แต่อย่าลืมว่าเราก้อมีความสุขมากกว่าอยู่คนเดียวเช่นกันนะ

เอาเป็นว่าฉันจะคอยต้มยาขมให้เธอกินไปจนแก่เลยหละกัน

17 มี.ค. 2547

เวลา 16:24 น.