ฉันเคยได้ยินหลายคนพูดว่า โลกใบนี้มันกลมจริง ๆ คนที่รู้จักวนเวียนไปมามาเจอกันอย่างนึกไม่ถึง .. วันนี้ฉันเชื่อแล้วว่าทฤษฎีนี้เป็นความจริง

กรณีแรก

อันนี้เคยเล่าไปทีนึงแล้ว .. ฉันมีเพื่อนสนิทคนนึงอยู่สมัยประถมฯ สนิทกันมาก ๆ ครั้งสุดท้ายที่เจอกันคือ สมัยเรียนมัธยมต้น น่าจะประมาณ ม.1 ได้ ฉันกลับไปที่โรงเรียนประถม ตอนนั้นเพื่อนฉันเรียนอยู่เตรียมพัฒฯ จากนั้นเราก้อไม่ได้เจอ ไม่ได้คุยกันอีกเลย

แล้วอยู่ ๆ ฉันก้อได้รับ ICQ จากใครคนนึง ด้วยข้อความเป็นภาษาอังกฤษว่า ฉันชื่อ กุลธิดา จันทน์เทศ ที่เกิดวันที่ 26 กพ 20 ใช่รึเปล่า ถ้าใช่ให้ตอบกลับด้วยเถอะ เพราะเค้ากำลังตามหาเพื่อนสนิทที่ชื่อนี้และเกิดวันนี้ ซึ่งเค้า Search ข้อมูลมาเจอฉันพอดี .. ฉันได้รับข้อความนี้ เมื่อปีที่แล้ว ซึ่งมันเป็นเวลาสิบปีได้มั้งที่ฉันไม่ได้เจอเพื่อนคนนี้ .. ฉันตื่นเต้นมาก รีบตอบกลับไปและรอการตอบกลับมาอย่างใจจดจ่อ ว่าใช่ ปุย เพื่อนฉันรึเปล่า

แล้วโลกก้อกลมจริง ๆ เธอคนที่ส่งข้อความมาให้คือ ปุย เพื่อนฉันจริง ๆ เธออยู่อังกฤษ กำลังทำ Ph.D อยู่ ปุยไปเรียนอังกฤษตั้งแต่จบ ม.4 ที่เตรียมพัฒฯ จนถึงทุกวันนี้ ... เราคุย MSN กันตลอดจนเธอกลับมาเมืองไทย เธอกลับมาหาข้อมูลที่นี่ แต่ฉันก้อยุ่ง ๆ ไม่มีเวลาได้นัดเจอกันเลย ..

และความรู้สึกประทับใจอย่างมากที่ฉันยังรู้สึกอยู่จนถึงทุกวันนี้คือ .. ปุยจำวันเกิดฉันได้ จำชื่อนามสกุลฉันได้ และ Search หาฉันจาก Internet มานานพอสมควรจนเราได้เจอกัน  โหย !!!! น่าปลื้มใจไม่หาย ทุกวันนี้ ฉันจะได้รับ SMS ในเทศกาลพิเศษจากปุยเสมอ

กรณีที่สอง

เพื่อนสนิทสมัยเรียน ปวช. โกรธกันก่อนเรียนจบด้วยซ้ำ เราไม่ได้คุยกันเลย เธอบอกฉันว่า ทำให้เหมือนเราตายจากกันไปเลย ฉันก้ออึ้งกะคำคำนั้นเหมือนกันนะ แต่ก้อได้ ไม่เจอ ไม่คุยก้อได้ แล้วฉันก้อทำอย่างนั้นมาโดยตลอด แล้วเมื่อปีที่แล้ว ฉันไป Present ลูกค้าที่บริษัทนึงแถวพระราม 3 ฉันก้อเห็นเพื่อนคนนั้น .. แล้วเธอคนนั้นก้อหาเบอร์ หรือหา e-mail ของฉันส่งมาคุยกัน แล้วความเป็นมิตรของเราสองคนก้อกลับมา เรื่องราวเก่า ๆ ในสมัยเด็ก ๆ มันเลือนลางไปด้วยเวลานั่นเอง ทุกวันนี้สร้อยก้อเขียนไดอารี่อยู่ที่นี่ และเราก้อเมล์คุยกันเป็นระยะ ๆ เวลาฉันเบื่อ ๆ ฉันก้อเมล์ไปบ่น ๆ เวลาฉันหายไปสร้อยก้อเมล์มาตาม  

กรณีที่สาม

เมื่อก่อนวันหยุดปีใหม่ฉันนึกถึงเพื่อนคนนึงที่เป็นครูสอนภาษาอังกฤษอยู่อสัมชัน เรารู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ฉันไปเป็นครูอาสาฯ อยู่ที่มูลนิธิก้อเพราะได้เพื่อนคนนี้แนะนำไป .. ครั้งสุดท้ายที่ฉันคุยกะเธอคนนี้ก้อเมื่อต้นปีที่แล้วเพราะโรงเรียนส่งเธอไปเรียนที่ฟิลลิปินส์ นานกว่าครึ่งปี ฉันได้คุยกักับเธอก่อนเธอเดินทาง และได้เมล์คุยกันอีกหลังจากเธอไปถึงอีกสักครั้งสองครั้ง

ฉันกำลังนึกถึงว่าป่านนี้เธอคงแต่งงานไปแล้ว .. แล้วจู่ ๆ ฉันก้อหาเบอร์มือถือแฟนหนุ่มของเธอเจอ ก้อเลยลองโทรไป แต่ก้อไม่มีคนรับสาย  แล้วฉันก้อได้รับโทรศัพท์จากเบอร์แปลก ๆ ซึ่งเสียงของคนพูด คำแรกฉันก้อจำได้ว่า ครูน้ำฝนเพื่อนฉันนั่นเอง .. เราไม่ได้คุยกันนานมาก ๆ เธอยังไม่ได้แต่งงานแต่ถ่ายรูป เตรียมจองสถานที่เรียบร้อย แต่ต้องเลื่อนออกไปอีก เพราะเธอต้องเดินทางไปเรียนที่แคนนาดาอีกครึ่งปี 

กรณีสุดท้าย .. ฉันไม่อยากให้โลกใบนี้กลมเลยจริง ๆ

ฉันเคยรู้จักผู้ชายคนนึง ที่ภายนอกดูดี แต่ด้วยแก่นแท้ของนิสัยแล้วนับส่วนดีไม่เจอเลย .. ฉันได้เรียนรู้ว่าคนเรามีหลากแหง่หลายมุมจากคนคนนี้ และผู้ชายคนนี้ก้อทำให้ผู้หญิงอีกหลายคนได้ตระหนักแบบที่ฉันรู้สึก

ฉันทำบุญ และอุทิศส่วนกุศลชนิดเอ่ยชื่อนามสกุลให้เลยจริง ๆ นะ แล้วฉันก้อลาออกจากงานที่เก่าที่เค้ารู้จักและตามหาฉันได้ ย้ายที่พัก เปลี่ยนเบอร์มือถือ ทำตัวเป็นบุคคลสาปสูญไปสักพัก ไปทำงานที่ใหม่ เจอแต่คนกลุ่มใหม่และไม่พูดถึงคนคนนั้นอีก ถึงแม้ฉันจะทำงานอยู่ท่ามกลางคนที่รู้จักกับคนคนนี้

วงการไอทีไม่กว้างอย่างที่คิด .. วันนี้ฉันจำเป็นต้องทำงานร่วมกับทีมงานของผู้ชายคนนี้ ฉันต้องไปออกบู๊ตที่บริษัทเค้าจัด .. ฉันเจอเค้า แต่ด้วยเวลาและอะไรอีกมากมายฉันคงเปลี่ยนไปจนเค้าจำฉันได้ลางเลือนกระมัง ฉันภาวนาให้เป็นอย่างนั้น .. ฉันไม่ทัก ไม่คุย ถึงแม้เค้าจะพยายามเค้ามาทักทาย ฉันอุตส่าห์รอดมาได้แล้วครั้งนึง

วันนี้หัวหน้าของผู้ชายลวงโลกคนนี้ .. มาทานข้าวกับหัวหน้าทีมเซลส์บริษัทของฉัน ฉันได้รับมอบหมายให้เป็นคนดูแลบริษัทนี้ .. ฉันถูกเชิญให้ไปร่วมโต๊ะอาหาร ฉันก้อเลี่ยงแล้วเลี่ยงอีก แต่ก้อต้องไปจนได้ ไม่ต้องร่วมโต๊ะ แต่ต้องทานโต๊ะข้าง ๆ ฉันจำเป็นต้องเข้าไปแนะนำตัว  แล้วหัวหน้าทีมเซลส์ก้อแนะนำว่าฉันเคยทำงานที่นิสสันมาก่อน  จึงทำให้มีการสืบสาวกันมาว่าฉันเคยเป็นลูกค้าในความดูแลของผู้ชายไร้ความจริงใจคนนั้น สมัยที่ฉันอยู่นิสสัน

สมัยนั้น เรื่องของฉันคงเป็นที่โจทย์ขานกันกระมัง .. ฉันจึงได้ยินคำอุทานนึงออกมาจากปากเธอว่า " อ๋อ น้องยุ้ยนิสสันนี่เอง " แล้วเธอคนนั้นก้อกดมือถือของเธอไปหา ผู้ชายหยาบคายคนนั้นแล้วยื่นให้ฉันคุยต่อหน้าผู้ใหญ่ของบริษัทฉัน ฉันปฎิเสธไม่ได้  ฉันพูดแค่ไม่กี่คำว่า สวัสดีค่ะ พี่ตาต่อสายให้คุยนะคะ สวัสดีปีใหม่ค่ะ แล้วฉันก้อส่งโทรศัพท์คืนไป  แต่พี่คนนั้นท้าวความให้เสร็จสรรพ ว่านี่งัยน้องยุ้ย จำได้ไหม .. ตอนนี้เค้าอยู่ที่นี่ ๆ ต้องดูแลบริษัทเรา

ฉันอยากจะทุบโลกให้เป็นสามเหลี่ยมเลยนะวันนี้ .. ถ้าโลกกลมแล้วทำให้ฉันต้องมาเจอคนที่ฉันไม่อยากจะเจอ  ฉันไม่รู้ว่า พี่ตาคุยอะไรกะผู้ใหญ่ทางฉัน เพราะผู้ใหญ่ที่ออฟฟิตเดินมาแซวว่า ป่านนี้เซลส์คนนั้นคงจะบ่นคิดถึงยุ้ยแล้วหละ  ได้โปรดเหอะ !!!  Leave me alone .. อย่าได้มายุ่งกะชีวิตฉันอีกเลยนะ เดี๋ยววันหยุดนี้จะทำบุญกรวดน้ำไปให้นะ

อยากให้น้องมิงค์ได้มาอ่านไดวันนี้จัง .. แต่ข้อดีของเรื่องผู้ชายหยาบคายคนนี้ทำให้ฉันได้รู้จักน้องมิงค์นะ ..  ถือว่าเป็นจุดด่างดำที่ทำให้ฉันได้รู้จักน้องน่ารัก ๆ คนนึงก้อพอจะอโหสิกันได้บ้าง

โลกกลม ๆ ใบนี้มีอะไรให้แปลกใจได้ทุก ๆ วัน

มีอะไรให้ใจเต้นตูมตามได้เรื่อย ๆ เหมือนกันนะ

แต่อาจจะใจเต้นด้วยความดีใจบ้าง

หรือใจตกไปที่ตาตุ่มบ้าง

.........

ตราบใดที่หัวใจยังเต้น ถึงแม้จะด้วยจังหวะที่แตกต่างกัน

เราก้อยังต้องดำเนินต่อไป และต้องดำเนินด้วยความสนุก

ไปกับจังหวะของใจดวงเดียวที่เต้นได้อยู่ทุกวี่วัน

5 ม.ค. 2547

 เวลา 22:27 น.