เมื่อหลายวันก่อน ฉันหน้าแดงตลอดเวลา ตัวเองน่ะไม่รู้สึกตัวหรอกเพราะไม่เห็นหน้าตัวเอง จะว่าไปเขินใครก้อไม่ใช่ .. ปกติไม่เคยเขินมานานมากแล้วอ่ะ สงสัยจะหมดวัย .. แต่ที่ตัวเองรู้สึกคือ คันยิบ ๆ ที่หน้าและที่ตัว

ท้ายที่สุดคนรอบตัวทนไม่ได้ ไล่ไปหาหมอ พักนี้ไม่ได้เข้า รพ นานแล้ว ตั้งใจว่าจะไม่อุปภัมถ์แพทย์ เลยไม่อยากไปหาหมอ เป็นอะไรไม่มาก ก้อนอนแล้วก้อหายากินเอง แต่คราวนี้ไม่ไหว คนรอบตัวทนไม่ได้

ปรากฎว่า เกิดแพ้อะไรสักอย่างที่ไม่รู้ตัว .. แต่ที่นึก ๆ ไม่ได้ไปทำอะไรแปลกประหลาดมาเลย หมอถามก้อนึกตั้งนาน นึกไม่ออกเสียที .. หมอเลยสั่งยาให้ทาน และงดใช้ทุกอย่างที่เคยใช้ โดยให้ใช้สบู่อ่อนของหมอแทน และหลังจากนี้หมอจะนัดมาทดสอบการแพ้ ซึ่งเรียกว่า Patch Test

เล่าให้เพื่อนฟังว่าหมอจะทำงัยบ้าง ดูตื่นตาตื่นใจกันใหญ่ แต่พอฉันไปทำเข้าจริง ๆ มันทรมานกว่าที่คิดไว้เยอะ

ฉันจะมีไอ้แผ่นนี้ติดหลังอยู่ 28 ชั่วโมง ถ้าอาการเกิดมากพอจนอ่านผลได้ ถ้ายังไม่ได้ฉันจะต้องแบกมันต่อไปอีก 24 ชั่วโมง  แผ่นกลม ๆ สีขาวที่เห็นจะมีสารเคมีหลาย ๆ อย่างรวม 23 ชนิดที่หมอคาดเดาว่าฉันจะแพ้ ใส่อยู่

วิธีการดูผลคือ ถ้าฉันแพ้สารตัวไหน ตำแหน่งของสารตัวนั้นฉันจะมีอาการแพ้บ่งชี้ออกมา เช่น คัน และ แสบ ซึ่งตอนนี้ อาการเหล่านั้นมันอยู่บนหลังฉันเป็นจุด ๆ ฉันให้ปอถ่ายรูปให้ดู เพราะฉันดูเองไม่เห็น บางจุดเป็นมีผื่นขึ้นออกมานอกวงกลมแล้ว

ไม่รู้จะบรรยายอย่างไรดีว่าคันอยู่เรื่อย ๆ เนี้ยมันทำลายสมาธิการทำงานขนาดไหน .. มันยิบ ๆ แสบ ๆ คัน ๆ มันส์ดีแท้หนอ ...

แต่อย่างนึงที่หมอสรุปได้แล้วคือ อาการแดงและคันคราวก่อนคือ ฉันแพ้กะปิ เพราะก่อนหน้านั้นฉันไปกินข้าวคลุกกะปิมา ซึ่งฉันสังเกตหลายทีแล้วว่า ฉันกินทีไร ได้เรื่องทุกที

สรุปว่า กุลธิดา เป็น ลิง  เลยแพ้กะปิ  จริง ๆ ฉันแพ้ " ตัวเคย" ที่อยู่ในกะปินั่นหละ แพ้อะไรไม่แพ้ แพ้กะปิ เสียชื่อลูกน้ำเค็มหมดเลยเรา ...

พรุ่งนี้ฉันจะไปเปิดหลังให้หมออ่านผลตอนสี่โมงเย็นอีกครั้ง แล้วจะมาเล่าต่อว่า ผลเป็นงัยบ้าง ...

21 ม.ค. 2547

เวลา 22:23 น.