สัปดาห์ที่ผ่านมา...ฉันกลับถึงบ้าน ก้ออาบน้ำ ล้มตัวลงนอน ไม่ได้ทำอะไรเลยเพราะฉันนั่งทำงานอยู่ออฟฟิตจนมืดทุกวันเลย .. ตื่นเช้าก้อนั่งอยู่โต๊ะทำงานบ้าง ประชุมกับลูกค้าบ้าง  รู้สึกว่าตัวเองยุ่งได้ที่เลยเชียวแหละ

จนวันสุดท้ายของสัปดาห์ฉันก้อประชุมกับลูกค้าก่อนกลับบ้านอีกตามเคย ที่สำคัญวันจันทร์เช้าฉันมีงานต้อง present ทีมงานเซลส์แต่เช้าเหมือนกัน ซึ่งมันก้อยังไม่เสร็จดีสักเท่าไหร่ แต่ก้อพอเป็นรูปเป็นร่างบ้างแล้ว พร้อมกับข้อมูลที่ฉันมีอยู่ในหัวครบถ้วน เพียงแต่อาจจะดึงมันออกมาไม่ครบ เพราะเวลามีน้อยมาก

ที่จริงฉันตั้งใจจะทำให้เสร็จวันหยุดนี้ .. แต่คงเพราะฉันตะลอน ๆ มาทั้งอาทิตย์ ทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันเหนื่อยจัง วันหยุด ฉันก้อรู้สึกอยากจะหยุด ฉันเลยตัดสินใจไม่ทำงานที่ค้างให้สมบูรณ์ แต่เอาเวลาไปซักผ้า ขัดห้องน้ำ และไปทำธุระเกี่ยวกับตัวเองแทน

นั่งคุยกะปอว่า .. ฉันทำงานมากไปรึเปล่าพักนี้ เพราะมีพี่ ๆ ในทีมบางคน ต้องเข้ามาช่วยงานด่วนที่ฉันมักจะต้องทำเสมอ ( ไม่เคยมีอะไรไม่ด่วนเลยสักกะที ) พี่เค้าพูดกับฉันมาคำนึงว่า เราสามารถจะแก้ปัญหางานด่วนพวกนี้ได้มั๊ย ?? ให้มันด่วนน้อยลง หรือว่า ไม่ต้องด่วนแบบ บอกเย็นนี้เอาพรุ่งนี้เช้า แบบนี้  พี่คนนั้นพูดกับฉันอีกว่า .. ยุ้ยรับเงินเดือนนะ นั่นคือเค้าจ้างเราทำงาน ไม่ใช่ขายชีวิตให้เค้าทั้งหมด ลืมไปรึเปล่า ว่ายุ้ยเอาชีวิตส่วนตัวมาทำงานจนหมด

ฉันเก็บคำนี้มาคิดจนถึงวินาทีนี้ .. ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่ฉันอยู่คนเดียว และไม่มีอะไรคิดจะทำ ฉันก้อคงไม่รู้สึกอะไรนัก เพราะฉันก้อทำแต่งานจริง ๆ แต่เดี๋ยวนี้มันไม่ใช่ ฉันมีงานบ้านต้องทำมากขึ้น ฉันมีหน้าที่ในบ้าน เพราะฉันต้องดูแลคนอีกคนนึงข้าง ๆ กาย ที่สำคัญ ฉันคงต้องมีเวลาส่วนตัวเป็นของตัวเองบ้าง

ฉันคงต้องพยายามปรับชีวิตในแง่นี้ให้ดีกว่าเดิม เพราะฉันจำเป็นต้องแบ่งเวลาให้คนข้างตัวและกิจกรรมที่ฉันควรทำมากกว่านี้ ... ฉันคงต้องเอาคำพูดที่พี่คนนั้นพูดกับฉัน มาปรับใช้จริง ๆ เสียทีแล้วหละ

เดิมฉันจะไม่เอางานกลับมาทำที่บ้าน ฉันจะทำให้เสร็จที่ทำงาน หนักเข้าเดี๋ยวนี้ ฉันก้อทำให้เสร็จที่ทำงานนะแต่ สองทุ่มบ้าง สามทุ่มบ้าง .. พักหลังนี้ หิ้วกลับมานั่งทำต่อหลังจากออกมาจากออฟฟิตก้อสองทุ่มกว่าแล้ว เชื่อมั๊ยว่า บางวันคนที่อยู่ด้วยกันเนี้ย ยังไม่ได้คุยกันเลย เพราะฉันทำงานจนหลับ ละมือจากโน๊ตบุ๊คก้อกระโดดขึ้นเตียงหลับ โดยไร้การสนทนาใด ๆ

ฉันคงจะไม่ปล่อยให้ตัวเองทำแต่งานแบบนี้ต่อไปแล้ว ฉันคงต้องทำอะไรสักอย่างให้มันดีขึ้นเสียที

11 ม.ค. 2547

เวลา 23:06 น.