เรียนรู้จาก “ประสบการณ์”
การที่พ่อแม่หยุดที่จะพูดเพื่อพร่ำสอนไม่ได้ด้วยเหตุผลคือ “เป็นห่วง” รู้หรือไม่ว่า บางครั้ง การสอนด้วยคำพูดที่เราทำนั้น ลูกไม่ฟัง และพอบ่อยเข้า มากเข้า มันกลายเป็น ลูกยิ่งห่างเราออกไป ไม่อยากพูด ไม่อยากบอก ไม่อยากแสดงความคิดเห็นอะไรทั้งสิ้น
เพราะรู้ว่า ถ้าสิ่งที่คิด ต่างจากสิ่งที่แม่บอก แม่สอน มันคือ ผิด ซึ่งในความเป็นจริง บางเรื่องก็ไม่ต้องถูกทุกข้อก็ได้ ปล่อยให้ลูกไปลองผิดลองถูกเองบ้างก็ดีนะคะ ถ้ามันไม่ใช่เรื่องราวใหญ่โต
เราพูดกรอกหูทุกวัน ก็ใช่ว่า ลูกจะเชื่อและทำตามนะ จะบอกให้ เป็นเด็กกันมาก่อนหมดแล้วนิ นึกซิค่ะ แต่ก่อนเราชอบไหมหละ ???
บางทีไปเจอมาเอง ถึงได้ อ๋อ นี่ไง ที่แม่บอก มันแบบนี้นี่เอง ทีนี้หละจำขึ้นใจ ดังนั้นจงเปิดโอกาสให้ลูกได้เรียนรู้จาก “ประสบการณ์” เองบ้างนะคะ
ไม่ต้องบอก ไม่ต้องสอนกันทุกวินาทีก็ได้ ถ้าไม่อยากเป็นแม่ขี้บ่น พ่อจู้จี้ และลูกก็จะไม่แสดงสิ่งที่ขัดกับคำบอกเราต่อหน้าเรา แต่ลับหลังอาจจะจัดเต็มก็ได้ใครจะรู้
ปล. เป็นเพื่อนบ้าง ไม่ต้องเป็นพ่อ เป็นแม่ตลอดเวลาก็ได้นะ
