สอนลูกให้คิด

เมื่อวานแม่ยุ้ยไปช่วยงานเพื่อนไปตั้งแต่ส่งปลาทูเสร็จ กลับมาก็มารับลูกเลยไม่มีเวลาทำกับข้าวเย็น บวก กับแม่เหนื่อยด้วยช่วงนี้ มีงานที่จะต้องกลับมาเครียที่บ้านต่อ เลยซื้อมื้อเย็นนอกบ้าน ปกติจะซื้อกลับมากินที่บ้าน เพราะลูกกินข้าวแม่ก็ทำโน้นทำนี่ไปด้วยได้  รู้สึกเวลาทุกนาทีชีวิตคนเป็นแม่เนี้ยมันสารพัดสิ่งต้องทำจริง ๆเนาะ  แล้วบ้านเราเนี่ยก็มีปั๊มน้ำมันกลางซอยที่มีร้านอาหารที่พอกินได้ เทสแล้วจากคนแพ้ผงชูรสอย่างแม่ยุ้ยว่า โอเคกินได้ แม่จึงชวนปลาทูไปกินผัดซีอิ๊วกัน แม่ : วันนี้กินผัดซีอิ๊วหละกันนะ แม่เหนื่อย ไม่มีแรงทำกับข้าวแล้ว ปลาทู

แม่ .. หนูอยากได้ปากกาลบได้ แม่พาไปซื้อหน่อยนะ เสียงเอ่ยปากจากเด็กหญิงม้าเคิฟสุดที่เลิฟของแม่ เรียนเปียโนเสร็จ แม่ก็พอเข้าร้านขายหนังสือที่มีเครื่องเขียนขาย แล้วด้วยความที่มนุษย์แม่อย่างเรา ไม่ได้อัพเดทโลกสักเท่าไรนัก “ปากกาลบได้มันเป็นยังไงอะลูก มันคืออันไหน” คุณผู้หญิงที่กำลังลองปากกาข้าง ๆ น่ารักมาก ช่วยชี้ให้ว่าตรงนี้คะ ปลาทูรีบบอกว่าใช่ ๆ คว้ามาลองเขียน แล้วก็ลบให้แม่ดู และตรงชั้นวางปากกาไม่ได้ติดป้ายราคาไว้ แม่ก็ยังไม่ได้คิดอะไรมาก ปลาทูขอซื้อ