ฝึกให้เป็นนิสัย

เวลาเจอแม่เพื่อน สวัสดีคุณแม่เพื่อนด้วยนะลูก
สวัสดี น้า / ป้า / ลุง (ชื่ออะไรก็ว่ากันไป) รึยังคะลูก เวลาเดินเล่นนอกบ้าน 

แม่ก็บอกให้ปลาทูทำแบบนี้มาตลอดเรื่อย ๆ ไม่ได้คิดอะไรมาก
จนเมื่อได้ยินเสียงบอกกล่าวจากหลาย ๆ ท่าน

ไม่ว่าจะเป็นคุณครูที่โรงเรียน ครูที่ไม่ได้สอนปลาทู
แม่เพื่อน ๆ ที่โรงเรียน หลายคนเจอแม่ยุ้ยแล้วบอกว่า

“ปลาทูน่ารักนะคะคุณแม่ เจอทีไรสวัสดีทุกครั้งเลย”
“ปลาทูน่ารักนะคะ คุยเก่ง สวัสดีเวลาเจอครู โดยที่ไม่ต้องบอก เพื่อนๆเลยทำตาม”
“ปลาทูรู้จักคุณแม่เพื่อน ๆ เยอะมากเลยคะ ทักไปหมดเลย”
“ปลาทูน่าจะเป็น ประชาสัมพันธ์ได้นะคะคุณแม่”

เมื่อได้ฟังแม่ก็ได้แต่ยิ้ม .. สิ่งที่แม่บอกให้ทำเป็นปรกติ
กลายเป็น “นิสัย” ของลูกไปโดยอัตโนมัติแล้ว
เจอใคร ไม่ต้องรอให้แม่บอกทุกครั้งไปว่าต้อง “สวัสดี”

และหลายบ้านก็คงได้เห็นว่า เมื่อเพื่อนปลาทูสวัสดีแม่ยุ้ยหรือพ่อปอ
เราสองคนก็จะยกมือ “สวัสดี” รับไหว้เด็ก ๆ ทุกครั้งด้วยเช่นกัน
พร้อมเอ่ยว่า “สวัสดีคะลูก”

อันนี้แม่เองก็ตั้งใจทำให้ปลาทูเห็นมาอย่างสม่ำเสมอ
สมัยสอนปลาทูใหม่ ๆ เราก็สวัสดีให้ลูกเห็น
พอลูกสวัสดีเรา เราก็ ยกมือรับไหว้ สวัสดีกลับให้ลูกเห็นภาพนั้น

มือไม้อ่อน เป็นสิ่งที่ดีนะคะ
ปลูกฝังกันไว้ให้เป็นนิสัย นี่คือนิสัยที่ดีของคนไทย
อ่อนน้อมเข้าไว้ ไปทางไหนไม่อับจนคะ

และก็ขอขอบคุณทุกคนที่ เอ็นดูปลาทูนะคะ
ทุกวันนี้บอกได้เลยว่า ปลาทู รู้จักพ่อแม่ เพื่อนที่โรงเรียนมากกว่าแม่ยุ้ยอีก

ฝากไว้สำหรับหลาย ๆ บ้านที่ลูกยังเล็กนะคะ
เริ่มฝึกในหลาย ๆ อย่างให้เป็นนิสัยกันไว้
แม่ยุ้ยเองก็ฝึกเรื่องนี้ได้ แต่ก็ยังมีอีกหลายเรื่องที่ยังไม่สำเร็จ
ไว้วันหลังจะมาเล่าเรื่องที่ฝึกไม่สำเร็จให้ฟัง
เผื่อจะได้ไอเดียจากบ้านอื่น ๆ แล้วเอามาประยุกต์ใช้กันบ้างดีกว่า