มนุษย์แม่รำพึง

เมื่อวานเย็นปลาทูยื่นกระดาษสรุปผลสอบให้แม่แม่ก็แกะมาดูแล้วก็วางไว้ เจ้าตัวก็ตื่นเต้นถามว่าหนูสอบได้กี่คะแนน  แม่เลยตอบไปว่า ได้กี่คะแนนไม่สำคัญเท่า ลูกแม่ลอกเพื่อนหรือเปล่า ? ลูกแม่ลุกเดินในห้องสอบไหม ? ลูกแม่คุยกับเพื่อนในห้องสอบรึเปล่าหนอ ? และสุดท้าย ลูกแม่ตั้งใจทำข้อสอบมากไหม ? ปลาทูรีบรายงานเลยว่า หนูไมลอกเพื่อนเลย ไม่คุย ไม่เดินด้วย และหนูก็ตั้งใจทำมากเลยนะแม่ นั่นหละจ๊ะ ..

หลายคนคงจะต้องเจอกับ “ของแถม” ต่าง ๆ มากมายที่ติดตัวลูกมาคำพูด คำจา ในแบบที่บ้านเราไมเ่คยพูด ลูกเอามาจากไหน ? ท่าทาง การชักสีหน้า น้ำเสียง กริยาอาการ แบบนี้มาได้อย่างไร ?  คำหยาบขนาดนี้ แม่พ่อไม่เคยพูดกัน ลูกฉันไปเอามาจากที่ไหน ? สารพัดสิ่งที่ลูกได้รับรู้ และนำกลับมา

เวลาเจอแม่เพื่อน สวัสดีคุณแม่เพื่อนด้วยนะลูกสวัสดี น้า / ป้า / ลุง (ชื่ออะไรก็ว่ากันไป) รึยังคะลูก เวลาเดินเล่นนอกบ้าน แม่ก็บอกให้ปลาทูทำแบบนี้มาตลอดเรื่อย ๆ ไม่ได้คิดอะไรมาก จนเมื่อได้ยินเสียงบอกกล่าวจากหลาย ๆ ท่าน ไม่ว่าจะเป็นคุณครูที่โรงเรียน ครูที่ไม่ได้สอนปลาทู แม่เพื่อน ๆ ที่โรงเรียน

มีเพื่อนเอ่ยถามแม่ยุ้ยว่า ทำให้ปลาทูช่วยงานบ้านได้ยังไงและเวลาช่วยนี่ ปลาทูช่วยแบบจริงจังด้วยนะ ไม่ใช่ทำเล่น ๆ สนุก ๆ แบบเรื่อยเปื่อย แบบตั้งใจ  เรื่องนี้อาจจะมาจากการที่ บ้านเราทำงานบ้านกันเอง ทุกคนแบ่งงานกันทำ พ่อแม่ยายทุกคนมีงานบ้านที่ต้องทำกันหมด และเวลาที่ทุกคนมีงานต้องทำ แล้วเด็กอยากจะเล่นด้วย แม่ก็จะบอกว่า แม่ต้องทำงานให้เสร็จก่อน รอก่อนได้ไหม เล่นคนเดียวไปก่อนนะ หรือถ้าอยากให้แม่ไปเล่นด้วยเร็วขึ้น ก็มาช่วยแม่ทำงาน

ทักษะหลายอย่างในการใช้ชีวิตเป็นเรื่องสำคัญแต่หลายต่อหลายครั้งที่เราเองก็หลงลืมที่จะฝึกฝนให้ลูกด้วยความรัก ความห่วงใย เลยกลายเป็นทำให้ลูกเสียหมดสิ้น การปอกเปลือกผลไม้กินเอง กินส้ม แตงโม คายเม็ดออกเองให้ได้ อันนี้เป็นเรื่องที่แม่บ้านนี้ เฝ้าสอนอยู่เสมอ ไม่ใช่ว่า ปอกจัดใส่จานสวยงามให้พร้อมกิน แกะ คว้านเม็ดออกให้หมดเหลือแต่เนื้อ ใส่ปากกินได้เลย ทำให้ขนาดนี้เสียจนเด็กไม่รู้ด้วยซ้ำว่า แอปเปิ้ลมีเปลือก แตงโมมีเม็ด ส้มมีใยสีขาว ๆ ใต้เปลือก

แต่ก่อนแม่ยุ้ยก็เป็นแม่ประเภท กลัวไปหมดทุกสรรพสิ่งเพราะตัวเองเป็นคนขี้กลัว เลยกลัวเผื่อไปถึงลูกด้วยวิตกสารพัด กลัวลูกจะเจ็บ กลัวลูกจะป่วย  แต่พอเดินทางมาบนเส้นทางของการเป็น “แม่” ได้สักพัก จึงค้นพบว่า เราไม่สามารถจะอยู่เพื่อโอบอุ้ม ดูแลลูกไปจนตาย หลายอย่างที่เราคิดว่า อันตราย ไม่ควรทำ เราจะทำอย่างไร การระวัง ดูแลตัวเอง เป็นสิ่งพื้นฐานที่มนุษย์ควรมีนี่นา แล้วจะเริ่มสอนลูกยังไงดีหละ ?

ช่วงนี้รู้สึกได้ถึงความเครียดของหลาย ๆ บ้าน เพราะคือเทศการการสอบกลางภาคของหลาย ๆ ที่ มีคนเอ่ยถามแม่ยุ้ยว่า “เครียดไหมคะ วันนี้ลูกสอบ บางบ้านเครียดเหมือนสอบเองเลย” บ้านนี้ไม่เครียดคะ แต่ก็ไม่ใช่ไม่ “เตรียมพร้อม” นะ แค่คำว่า เตรียมพร้อมของบ้านนี้ ไม่ได้เน้นที่ผลสอบเท่านั้นเอง แค่อยากเก็บ ความสนุกในการเรียนไว้กับลูก แค่อยากจะบอกลูกว่า ถ้าตั้งใจเรียนในห้องเรียน สอบก็ทบทวนนิดหน่อย

สำเนียงและโทนเสียงฟังคล้าย พรุ่งนี้รวย พรุ่งนี้รวย ยังไงไม่รู้ มีหลายคนถาม แม่ยุ้ยไม่ติวหนังสือเหรอ  แม่ยุ้ยติวคะ .. ติวยังไงเหรอคะ แม่ยุ้ยกับพ่อปอ ดูปลาทูทำการบ้านเองทุกวัน และเปิดอ่านหนังสือ แบบฝึกหัดของลูกอยู่ทุกครั้งที่ครูคืนมา ตรงไหนที่เห็นว่า ลูกยังไม่เข้าใจ ก็เอามาอธิบาย ตรงนั้นคะ เพราะคิดว่า แค่ลูกนั่งทำการบ้านไม่งอแง และมีการบ้านไปส่งทุกวัน สำหรับวัยนี้

แม่เอ่ยแซวเด็กน้อยม้าเคิฟที่เลิฟซึ่งลูกไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแต่เหมือนพ่อกับแม่ แซวกันเอง พ่อบอก ก็ไม่ได้สอบวันนี้นิ แม่ก็ขำ ก็ยังมีพรุ่งนี้อีกวัน พอดีลูก ป1 ไม่ใช่ ม.3 วันนี้ลูกและพ่อแม่สนุกมาก กับทริปไปเช้าเย็นกลับสวนผึ้ง กับชาวคณะเพื่อนสนิทแม่ ขำงอกลิ้ง งอหายทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ปลาทูเดินไปซื้อคูปองเอง แม่ให้เงิน 40 บาท คูปอง

หลายคนถามว่า ปลาทูเล่นเกมส์ไหมค่ะแม่ยุ้ย คำตอบคือ เล่นคะ ปลาทูเล่นไอแพดไหมคะแม่ยุ้ย คำตอบคือ ไม่เล่นคะ เพราะที่บ้านไม่มี เกมส์ .. เป็นประเด็นร้อนในสังคมไทยตอนนี้ ปล่อยลูกเล่นเกมส์อย่างไร ถึงพอดี คำว่า พอดี สำหรับเด็กแต่ละคนต่างกันจริง ๆ และสภาพแวดล้อมของแต่ละบ้านก็แตกต่างกัน บ้านนี้ .. ลูกจะเล่นเกมส์ได้เฉพาะวันเสาร์และอาทิตย์เท่านั้น และเล่นได้แค่วันละ