เพิกเฉย .. เฉยแค่ไหนถึงจะพอ

หากใครกำลังประสบเหตุ “สงครามกลางบ้าน” ในช่วงเวลาที่ลูกเหวี่ยง วีน อาละวาด น้ำหูน้ำตาร่วง คงไม่ต้องอธิบายกันนะคะว่ามัน “หนักหน่วง” แค่ไหน แม่ยุ้ยเองก็เคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาแล้ว และบอกเลยว่า ทุกวันนี้ก็กำลังอยู่ในสนามรบกับลูกวัย 7 ขวบ ขอเล่าย้อนไปถึงสงครามครั้งใหญ่ที่แม่ยุ้ยคิดว่า หนักหน่วงครั้งแรกกันดีกว่า สมัยนั้นปลาทู 2 ขวบนิด ๆ เห็นจะได้ สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนั้นคือ “ลูกไม่ยอมนอน ถึงเวลานอนไม่นอน ร้องไห้ เริ่มจากคร่ำครวญเบา เบา ๆ และค่อย  ๆ หนักขึ้น สิ่งที่เราทุกคนทำในตอนนั้นคือ

ปลอบให้เงียบแล้วก็พยายามพานอนอีกครั้ง พอเคลิ้มจะหลับ แต่พอรู้สึกตัวว่า ตัวจะถึงเตียง เหมือนกดปุ่มคะ ร้องจ๊ากขึ้นมาทันที ก็จะต้องร้องให้อุ้มกันอยู่อย่างนั้น แล้ว ณ ตอนนี้แม่และพ่อทำงานประจำนะคะ แม่ยุ้ยเองตื่นแต่ตีสีครึ่ง เตรียมอาหารลูก ก่อนออกไปทำงาน คงไม่ต้องบอกว่า สองทุ่ม ก็ง่วงหัวจะทิ่มแล้ว และลูกก็ไม่ยอมนอน ร้อง ร้อง และร้อง

สองคนพ่อแม่ก็ช่วยกัน ผลัดกันอุ้ม จากปลอบก็เริ่มกลับกลายเป็น ขู่ นอนซิลูก ดึกแล้ว ร้องดังเดี๋ยวข้างบ้านว่าเอานะ เวลากว่าชั่วโมงผ่านไป ก็ยังไม่สามารถจะทำให้ลูกสงบนอนได้ สุดท้ายทนกันไม่ไหว ก็ยอมอุ้มกันจนหลับไป รวมเวลาแล้วกว่า 2 ชั่วโมง กว่าแม่จะได้นอน สี่ห้าทุ่ม แล้วตีสี่ครึ่งต้องตื่นอีกแล้ว  พูดไม่ออก บรรยายไม่ถูกเลยนะแบบนี้

คืนที่สองก็เป็นแบบเดิม แต่แม่เลือกที่จะปล่อยให้ร้องแล้ว เพราะไม่ไหวจริงๆ  วันนี้โดนยายต่อว่า ปล่อยให้ลูกร้องได้ยังไง เลยเชิญยายขึ้นมาบนห้องเลย มาจัดการกันเอาเอง มาดูให้รู้เลยคะว่า ของจริงเป็นเยี่ยงไร ยายก็มาแบบแม่วันแรกเลย โอ๋ ๆ ๆ นอน ๆ ๆ ปลอบ อุ้มกล่อม พอจะวางเท่านั้นหละ เหมือนไปโดนต่อมอะไรเข้า แหกปากร้องจ๊ากกกกกก สรุปว่า จบที่ห้าทุ่มแบบเดิมพร้อมทั้งยายเข้าใจแล้วว่า ทำไมสุดท้าย นังตัวแม่ต้องปล่อยให้ร้อง และทนไม่ได้ที่ต้องอุ้มในที่สุด

เชื่อหรือไม่ว่า เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอยู่ 2 สัปดาห์ จนเรากลายเป็นครอบครัวหมีแพนด้ากันเลย ทนไม่ไหวแล้ว เราต้องหาทางออก จนปัญญาจริงๆ  คะ หอบลูกไปหาหมอเด็กกัน ได้คำแนะนำจากหมอมาว่า พ่อแม่ควรเพิกเฉยกับพฤติกรรมนี้นะคะ ถึงเวลานอน วางให้นอน ร้องก็ต้องปล่อยให้ร้อง เพื่อจะทำให้รู้ว่า ร้องไปก็เท่านั้น เราไม่ทำตามเค้า คะหมอ .. แต่หมอก็ฝากไว้ว่า น้องเคยร้องแล้วได้มาแล้วระยะเวลาหนึ่ง หลังจากนี้ เค้ารู้แล้วว่าร้องแล้วเคยได้ ช่วงแรกคุณแม่ ทำใจหน่อยนะคะ ว่าเค้าจะร้องมากขึ้น เหมือนพยายามเพิ่มพลังที่จะเอาชนะให้มากขึ้น เตรียมรับมือหน่อยนะคะ

ทีนี้ก็กลับมาฝึกฝนพลังจิตพ่อแม่กันคะ ว่าเราจะทนกับเสียงร้องไห้ของลูกได้นานแค่ไหนกัน ?????

แม่ยุ้ยใช้เวลา 1 เดือนเต็มคะกับการปล่อยให้ลูกร้องไห้ แล้วก็เงียบเองและหลับไปเองอย่างสงบ โดยที่เราไม่สนใจ และนิ่งทำเหมือนหูดับไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น  ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นั่นคือครั้งแรกที่เป็นความทรงจำมาจนถึงวันนี้ … และวันนี้แม่ยุ้ยกำลังอยู่ท่ามกลางเหตุการณ์ที่คล้ายคลึงกันอีกครั้ง แต่เดี๋ยวขอจัดการให้สงครามสงบลง และจัดการได้สำเร็จก่อนนะคะ แล้วจะมาเล่าให้ฟัง

สำหรับคุณแม่ คุณพ่อหลายท่านที่ถามไถ่เข้ามากับเรื่องราวสถานการณ์ที่ว่า ไม่ไหวแล้ว ไม่อยากเป็นพ่อแม่ที่ต้องดุ ต้องบ่น ต้องพูด ต้องต่อว่า ร้องไห้กันระงมก่อนไปโรงเรียนทุกเช้า พูดดีก็แล้ว ดุก็แล้ว ตีก็แล้ว จะทำยังไงดีคะแม่ยุ้ย

อย่างแรกที่แนะนำได้ตอนนี้คือ ควบคุมอารมณ์ของเราให้ได้ก่อนคะ (แม่ยุ้ยก็พยายามทำอยู่เช่นกัน) บางครั้งให้ลองคิดว่า ดุก็แล้ว ตีก็แล้ว ต่อว่าก็แล้ว ขู่ก็แล้ว มันก็ไม่ได้ผล เราต้องค้นหาวิธีอื่นคะ