ตามใจแค่พองาม

เลี้ยงกันมา ก็อยากตามใจ ไม่อยากขัดใจ ไม่อยากให้ร้องไห้ ไม่อยากให้ลูกเสียใจ ไม่อยากให้ลูกรู้สึกไม่ดี ไม่อยากเห็นลูกผิดหวัง ไม่อยากให้ลูกเศร้า เอาน่าเรื่องเล็ก ๆ น้อยๆ ลูกยังเล็ก จะไปอะไรมากมายนักหนา

คำข้างบน .. มันเป็นคำที่ได้ยินกันบ่อยมาก โดยเฉพาะจากคนรุ่น ปู่ย่า ตายาย ที่นำมาใช้กับหลาน มันช่างเป็นความเหมือนกันโดยไม่ได้นัดหมายจริง ๆ สำหรับ ปู่ ย่า ตา ยาย ที่จะลุกมาตามใจหลาน ทั้ง ๆ ที่ สมัยเลี้ยงลูกไม่ยักจะตามใจแบบนี้ “คงรักหลานมากกว่าลูกหละมั้ง”

แล้วผลลัพธ์ที่ได้คือ เอ๊ะอะอะไร ร้องไห้น้ำตาท่วมจอ ลงดิ้น ชักงองิกร้องจะเอา เศร้าเสียใจเมื่อไม่ได้ดั่งใจ สำหรับตอนเด็ก ก็ยังไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกค่ะ แต่เคยคิดกันบ้างไหมว่า เด็กโตขึ้นทุกวัน และกำลังถูกฝังโปรแกรมว่า “อยากได้แล้วต้องได้” ลูกไม่เข้าใจหรอกนะว่า ทำไมถึงจะไม่ได้ เพราะเค้าเคยได้มาตลอด คนรอบตัวในบ้านตามใจเค้าตลอด ไม่มีใครเคยขัดใจ

และเมื่อก้าวออกไปสู่โลกภายนอก คนอื่นจะมาตามใจเด็กของเราเหมือนคนในบ้านได้ไหม ? แล้วถ้ายังหล่อหลอมกันด้วยต้องตามใจกัน เติบโตไปเด็กของเราจะเป็นเช่นไร

แล้วเด็กที่ถูกตามใจจะโตมาเป็นผู้ใหญ่แบบไหนกัน ????

กลับมาแก้ไขเรื่องเล็ก ๆ เหล่านี้กันดีกว่าค่ะ อย่าปล่อยให้ลูกของเราเติบโตไปเป็นผู้ใหญ่ที่ใคร ๆ ก็ไม่อยากคบหา ไม่อยากเข้าใกล้ เพราะเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง จนไม่ฟังใคร ยอมไม่เป็น และต้องได้ทุกสิ่งจนไม่สนใจเหตุและผล

อยากให้ลูกโตมาเป็นแบบนั้นกันไหม ??? หลายบ้านมีเงื่อนไขที่ต่างกัน ปัญหาที่เจอก็ต่างกัน แต่เชื่อเถอะค่ะว่า ทุกปัญหามีทางแก้ แก้ได้มาก แก้ได้น้อย อย่างน้อย ๆ เราก็ตั้งใจจะแก้ไข ไม่ใช่ปล่อยไปตามเรื่องตามราวแบบที่เราไม่สนใจจะแก้ไขจริงจัง

ตามใจในสิ่งที่ควรให้ ทีควรได้ น่ะไม่เป็นไร แต่อย่าตามใจกันจนเสียคนเลย ยิ่งโตก็ยิ่งแก้ไขกันยากขึ้นเรื่อย ๆ นะ