มนุษย์แม่รำพึง

เรียกได้ว่า ช่วงเวลาเช้าก่อนไปโรงเรียนเป็นช่วงเวลาแห่งความชุลมุนของหลาย ๆ บ้าน และก็เป็นช่วงเวลาที่คุณแม่หลายบ้าน ปวดตับ !!! กับการต้องรีบ ต้องขุดเด็กออกจากที่นอน อาบน้ำ แต่งตัว แล้วก็ถือว่าเป็นช่วงเวลาแห่งสงครามย่อม ๆ กันเลยทีเดียว แม่ยุ้ยก็เป็นมาก่อนเหมือนกันคะ จนช่วงนึง เริ่มสอนให้ลูก อาบน้ำ แปรงฟัน อึ

ช่วงก่อนหน้านี้แม่ยุ้ยมีเกริ่นไว้แล้วว่า กำลังเจอ ศึกกับเด็กอยู่ แล้วช่วงนี้ก็ห่างหายไประยะหนึ่ง ขณะนี้น่าจะเข้าที่เข้าทางแล้วนะคะ เลยนำเหตุการณ์มาเล่าสู่กันฟังได้แล้ว แต่คิดอยู่นานว่าจะเล่าแบบไหนดีนะ ?? ที่จะไม่กระทบใจลูก เมื่อใดที่ลูกเริ่มมีพฤติกรรมแสดงออกถึงความต้องการที่จะเป็นผู้ “ควบคุม” ทุกอย่างบนโลก แบบไม่มีที่มาที่ไป ไม่มีเหตุผล นั้นหละคะ เรียกว่า “เอาแต่ใจ” ซึ่งสิ่งที่คนเป็นพ่อ เป็นแม่ มองเห็นอาจจะแตกต่างกันออกไป

หากใครกำลังประสบเหตุ “สงครามกลางบ้าน” ในช่วงเวลาที่ลูกเหวี่ยง วีน อาละวาด น้ำหูน้ำตาร่วง คงไม่ต้องอธิบายกันนะคะว่ามัน “หนักหน่วง” แค่ไหน แม่ยุ้ยเองก็เคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาแล้ว และบอกเลยว่า ทุกวันนี้ก็กำลังอยู่ในสนามรบกับลูกวัย 7 ขวบ ขอเล่าย้อนไปถึงสงครามครั้งใหญ่ที่แม่ยุ้ยคิดว่า หนักหน่วงครั้งแรกกันดีกว่า สมัยนั้นปลาทู 2 ขวบนิด ๆ

ถึง ลูกรักของแม่ แม่มีสิ่งที่อยากจะบอกลูกเอาไว้ เพราะแม่เห็นแล้วว่า วันข้างหน้า สิ่งที่แม่ได้บอกลูกในวันนี้ จะทำให้ลูกของแม่ “มีความสุข” ในชีวิตได้อย่างไม่วุ่นวาย ยุ่งยาก แค่ลูกจะต้องเรียนรู้ที่จะ มีความสุขกับเรื่องง่าย ๆ รอบตัวให้ได้ และพอใจในสิ่งที่เรามี มีความสุขจากสิ่งทีเรามี อย่าได้มีความสุขจากสิ่งที่เรา อยาก จะมี  เพราะความ

การที่ลูกเดินเข้ามาหา แล้วเอ่ยปากบอกสิ่งต่าง ๆ กับเรา ผู้ซึ่งเป็นพ่อแม่ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวที่ดี หรือไม่ดีก็ตาม การที่ลูกกล้าที่จะเดินเข้ามาหาเรานั้น ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี เพราะอย่างน้อย ลูกก็เรียนรู้แล้วว่า เขาพูดคุยกับเราได้ แต่ก็มีหลายต่อหลายครั้งที่เราไม่ฟังลูกจนจบ ไม่ฟังลูกให้หมด แค่เพียงบางประโยคเท่านั้นที่เราฟัง จากนั้นก็เราถาโถมอารมณ์ใส่เด็ก เพียงเพราะเห็นผลของความเสียหายตรงหน้า หรือผลลัพธ์ที่ไม่ได้ดั่งใจเรา ซึ่งบางครั้งผลที่เห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เราเข้าใจก็ได้นะคะ

เมื่อวานแม่ยุ้ยไปช่วยงานเพื่อนไปตั้งแต่ส่งปลาทูเสร็จ กลับมาก็มารับลูกเลยไม่มีเวลาทำกับข้าวเย็น บวก กับแม่เหนื่อยด้วยช่วงนี้ มีงานที่จะต้องกลับมาเครียที่บ้านต่อ เลยซื้อมื้อเย็นนอกบ้าน ปกติจะซื้อกลับมากินที่บ้าน เพราะลูกกินข้าวแม่ก็ทำโน้นทำนี่ไปด้วยได้  รู้สึกเวลาทุกนาทีชีวิตคนเป็นแม่เนี้ยมันสารพัดสิ่งต้องทำจริง ๆเนาะ  แล้วบ้านเราเนี่ยก็มีปั๊มน้ำมันกลางซอยที่มีร้านอาหารที่พอกินได้ เทสแล้วจากคนแพ้ผงชูรสอย่างแม่ยุ้ยว่า โอเคกินได้ แม่จึงชวนปลาทูไปกินผัดซีอิ๊วกัน แม่ : วันนี้กินผัดซีอิ๊วหละกันนะ แม่เหนื่อย ไม่มีแรงทำกับข้าวแล้ว ปลาทู

หลังจากสอบข้อเขียนผ่านกันไปแล้ว ก็ต้องนัดวันเพื่อสอบขับรถ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นมาก เพราะเขตที่แม่ยุ้ยไปสอบ คือ ขนส่งจตุจักร ซึ่งเจ้าหน้าที่บอกเลยว่าที่นี่เป็นที่เดียวที่ใช้ระบบ e-driving ในการสอบ นั่นคือจะมีกล้อง มีเซ็นเซอร์คอยเช็คระยะห่าง ต่าง ๆ ตามกฎเกณฑ์แบบ เป๊ะเวอร์ !!! แต่ก่อน นิด ๆ หน่อยๆ